Blog: Coupe Windhoos

Blog: Coupe Windhoos

Het zijn merkwaardige tijden, ook de bij de FMF zijn de effecten en maatregelen van de huidige crisis merkbaar. Hoe gaan we hier mee om en wat kunnen we misschien wel leren van de crisis? De komende tijd nemen we je mee in het dagelijks reilen en zeilen van de FMF. Met vandaag een blog van Monique Plantinga.

Tekst en foto: Monique Plantinga

‘ Joehoe! We zien je, maar je staat op de kop! Hoor je ons?’
‘ Hallo! Komt er nog iemand op kantoor toevallig? De koelkast moet nog leeg. Anders kan er zomaar een nieuw virus uit tevoorschijn komen….
‘ Kijk collega’s. Mijn nieuwe thuiswerkplek. Echt een toevoeging aan mijn interieur….’
‘ Hé! Was je gevallen?’
‘ Ik was wel in de vergadering hoor. Maar mijn microfoon kon niet meer ingeschakeld. En met gebarentaal kon ik dit ook niet duidelijk maken want ik kwam niet meer in beeld’ .

Van dat soort dingen dus. Eigenlijk hebben we best wat afgelachen met elkaar deze week.
Ondanks alle zorgen en gedoe.

En zo stonden we allemaal opeens op onze kop. Met de kop ervoor beulden we met ons gezin afgelopen weekend over de dijk langs het Ald Djip, de oudste rivier van Friesland. Windkracht 6. Tegenwind. Even eruit. Werken aan de weerstand, frisse lucht opsnuiven. Waar kan dat beter dan in de mooie Friese veenweiden, waar we middenin wonen.

Die veenweiden. De natuur. Het landschap. De rode draden in mijn dagelijks werk. Het dagelijks werk, met een kantoor, waar we elkaar zagen, met routines.
‘Dagje kantoor’, mijmerde afgelopen dagen een van de collega’s. ‘ Krijg er gelijk zin in. Voelt als een eeuw geleden. Wat was dat gezellig.’

Met een coupe windhoos stampten we door op de dijk. Beetje nadenken over afgelopen tijd. En over wat nog gaat komen. Beetje rondkijken. Luchten, wolken, wuivend riet. Zo mooi. Met z’n drietjes, ons gezin.

Gezin. Ook zoiets wat opeens heen en weer schudt. Hele dagen thuis met elkaar. Waar als de een niest dat de ander denkt ‘het zal toch niet’. Waar de zoon z’n geluk niet op kan met al die extra iPad en Facetimetijd. Waar we opeens gekatapulteerd zijn naar wereld van ‘ zo kan het ook’.

Want – wow – wat kan er dan opeens veel.
Even los van wc-rollen hamsteren. Of zoals in Amerika het aanschaffen van wapens, want ‘Ik wil altijd mijn familie kunnen beschermen. Ik heb het recht om wapens te dragen om mijn gezin te beschermen, dus dat zal ik ook doen.’
Zo blijkt de wekelijkse pianoles prima via Zoom te kunnen. Spreken we oma vaker dan ooit en Wordfeud-en we wat met haar af. Worden we super blij van onze vaste leverancier van lokale biologische streekproducten die zich in alle bochten wringt om al die extra bestellingen te bezorgen. Bezorgt de kok van ons favoriete restaurant ons een heerlijk thuisdiner. Bekijk ik mijn lievelingskasteel voor de verandering eens virtueel. Genieten we dubbel van werken aan de (moest)tuin. En is de ‘ breng je eigen scones, thee en wijn’ en ‘ draai de deur op de slot voor de man’ high tea via de app House Party reuze gezellig.

En ook op het werk bruist het van nieuwe inspiratie. Van het ene op het andere momenten vergaderen we er via WhatsApp en Teams op los. Vinden we andere manieren om campagnes te starten en projectsuccessen te vieren anders dan via fysieke bijeenkomsten. Gaat er een luikje in het hoofd open en borrelt de creativiteit op. Nieuwe oplossingen, nieuwe kansen, nieuwe energie. Mensen op hun best.

De hyperende 9-jarige kletste inmiddels volop door. Over Brawl Stars, Knokkers, tegen wie hij straks gaat vechten, met wie hij vanmiddag gaat bellen en gingen we straks nog patat bakken want hij mocht immers kiezen vandaag.

Het laatste stuk is met de wind in de rug. We waaien terug naar huis.

‘Wat is het toppunt van pech?’ grapt de 9-jarige. ‘Een eendagsvlieg die z’n dag niet heeft.’
Liesbeth List. Wat had ze gelijk: ‘Heb het leven lief.’

Dat de goede dingen niet mogen overwaaien. Maar landen. Blijvend.