Duurzame Doeners: Anita Boer droomt van een tuinderij met meerwaarde

Duurzame Doeners: Anita Boer droomt van een tuinderij met meerwaarde

Duurzamer leven! Steeds meer Friezen zijn hier mee bezig. In deze serie geeft de FMF het woord aan inwoners uit Fryslân die bewust werken aan een lagere impact van hun leefstijl op de aarde. Lees over inspirerende voorbeelden en opinies en koers mee naar een circulaire economie. Een economie waarbij we slimmer en anders omgaan met grondstoffen en waarbij we meer in balans leven met de draagkracht van onze planeet. Deze keer een interview met Anita Boer over een dorpstuin als nutsvoorziening.

Tekst: Jinke Hesterman/Eigen foto

‘’Wat is er mooier dan dat je gratis bessen kunt plukken in je eigen dorp’’

Ook al gaat het over iets kleins – een stuk land van krap een hectare – het is voor Anita Boer (54) uit Akkrum groot genoeg voor een droom. Een droom over een voedselbos, groentetuin én ontmoetingsplek naast de basisschool en kinderopvang aan de Stringen in Nes. ‘’Waar je een kropje sla kunt halen of gratis bessen kunt plukken, waar kinderen leren hoe ze zelf groenten kunnen kweken of waar je gewoon even kunt gaan zitten onder een pergola. Hoe mooi is dat?’’

Anita Boer dacht: dat regel ik wel even. Maar dat viel tegen. Inmiddels heeft ze met dorpsgenoten Anita Andringa en Jildau van Dijk een stichting gevormd. En werkt ze samen met wijkmanager Ruurdtje Anema. Er moest een projectplan komen en een pachtovereenkomst met de gemeente Heerenveen. Allemaal voorbereidende werkzaamheden nog voordat er een zaadje de grond in kan.

Het ontwerp voor de tuin is nu klaar – met dank aan Martin Slort, coach permacultuur – de vingers jeuken, maar voordat de stichting Grien Akkrum-Nes het perceel in gebruik kan nemen, moet er nog wel een bodemonderzoek worden gedaan. Anita Boer heeft er alle vertrouwen in dat het goed komt: ‘’Het is voornamelijk klei, nogal zuur, er moet misschien wat kalk overheen. Er staan al een paar appel- en perenbomen. Die doen het niet zo goed. Het is wat drassig. Dat moet nog bekeken worden.’’

Het stuk grond bestaat straks uit twee delen: een moestuin en een voedselbos. In de pal naast de school gelegen tuinderij komen de moestuin volgens de principes van permacultuur, een flinke vijver, een zitje. ‘’Er staan al wat hagen. Die blijven, want die zijn goed voor de biodiversiteit’’, legt Anita Boer uit. ‘’Hoe meer soorten er zijn, hoe beter het is voor het evenwicht en hoe interessanter ook voor de buitenlessen van de school’’.
Want dat kan ze niet genoeg benadrukken: in de ‘’doarpstûn’’ komen niet alleen ‘’mienskip’’ en het telen van biologisch voedsel samen, het gaat ook om de verspreiding van kennis onder jong en oud. ‘’Ik zie het als een educatief, sociaal en ecologisch project’’, benadrukt Anita. ‘’We hopen dat andere mensen er de meerwaarde van inzien, dat het ze aanzet om een tuinderij in hun eigen buurt te beginnen. Ik geloof heel erg in het laten zien dat iets werkt, in plaats van al die drama-verhalen over milieu en klimaat.’’

Het tekent Anita Boer dat ze de tuin een nutsvoorziening noemt. Een nogal ouderwets woord voor iets wat met het algemeen belang te maken heeft, met het welzijn van het volk, van ieder lid van de samenleving, te vergelijken met brandweer en bibliotheek. In de tuin, die ook voor mensen in een rolstoel toegankelijk wordt, draait het voor een groot deel om de productie van eten, licht ze toe, om een andere manier van landbouw bedrijven. Een miniatuurvoorbeeld van hoe het mooier en leuker kan. In je eentje je ecologische voetafdruk verkleinen moet zeker gebeuren, vindt ze, maar in de ‘’doarpstûn’’ kun je dat ook nog eens samen doen. Het is een plek waar je met elkaar in contact kunt komen. Hoe dat allemaal in z’n werk gaat is voor Anita, die haar leven als docent Frans tijdelijk heeft ingeruild voor een bestaan als tuinvrouw met een missie, zelf ook een leerschool. ‘’Ik heb weinig praktische ervaring. Het is een experiment.’’